หลิวอวี่กับภาษาจีน
เจียงหนาน（江南）โดยทั่วไปหมายถึงพื้นที่บริเวณตอนใต้ของแม่น้ำเจียงหนาน ในสมัยก่อนถือเป็นพื้นที่ที่เจริญรุ่งเรืองของทางตอนใต้ มักปรากฏในวรรณกรรมและกลอน เจียงหนานเนื่องจากเป็นพื้นที่ติดแม่น้ำจึงมีแม่น้ำลำคลองสายย่อยหลายสาย เป็นจุดเด่นหลักๆ หากพูดถึงเจียงหนาน ปัจจุบันคือแถบมณฑลเจียงซู มณฑลเจ้อเจียง มณฑลอานฮุยซึ่งเป็นบ้านเกิดของหลิวอวี่
อักษรเสี่ยวจ้วน (小篆)
ที่ปรากฏบนปกอัลบั้มเหวินเตาหลิวของหลิวอวี่ คือหนึ่งในรูปแบบอักษรโบราณของจีน ถูกเผยแพร่ในยุคราชวงศ์ฉินหลังจากจิ๋นซีฮ่องเต้รวมแผ่นดิน จึงเรียกอีกอย่างได้ว่า อักษรฉินจ้วน (秦篆) มีลักษณะเด่น ได้แก่ ตัวอักษรเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า เขียนพู่กันทั้งแนวตั้งและแนวนอน วงกลมสม่ำเสมอ เส้นหนาเท่ากัน มีสมดุลและสมมาตร บนล่างซ้ายขวาเท่าๆ กัน จำนวนขีดส่วนบนแน่นส่วนล่างหลวม ลากลงยาวเหมือนเป็นขา แต่ว่าก็มีอักษรที่ไม่มีขาเช่นกัน โดยรูปแบบตัวอักษรหลักในการ EP เหวินเตาหลิว ประยุกต์มาจากอักษรเสี่ยวจ้วน
พัด（扇子）
ในประเทศจีนถูกคิดค้นขึ้นตั้งแต่สมัยโบราณ ยามแรกเริ่มพัดถูกสร้างจากใบซ่าผู ไม้ไผ่และขนนกเพื่อบดบังแสงอาทิตย์และสร้างลม หลังจากเข้าสู่สังคมทาสและศักดินาก็เริ่มมีการใช้พัดเพื่อแสดงถึงฐานะ ทำให้พัดมีมากมายหลายรูปแบบ สร้างจากวัสดุหลากชนิด นอกจากนี้พัดยังถูกนำไปใช้ในด้านอื่นๆ อีกด้วย เช่น ใช้พัดเป็นอุปกรณ์ประกอบการแสดง ใช้พัดปัดเป่าความชั่วร้าย หรือใช้พัดเพื่ออำพรางใบหน้า เป็นต้น ซึ่งหลิวอวี่มักจะถือพัดในยามสวมใส่ชุดฮั่นฝู และวาดภาพลงบนพัดด้วยหมึกจีนอยู่บ่อยครั้ง
ต้าน（旦）
หรืองิ้วตัวนาง แบ่งออกเป็น ชิงอี（青衣）เน้นการขับร้องเป็นหลัก แสดงบทภรรยาและมารดาผู้เพียบพร้อมดีงาม ฮวาต้าน（花旦）มักหมายถึงเด็กสาวหรือสาวใช้ที่น่ารักร่าเริง อู่ต้าน（武旦）หมายถึงสตรีที่ใช้วรยุทธ์เป็น กุยเหมินต้าน（闺门旦）คือเด็กสาวที่ยังไม่ออกเรือน อยู่แต่ในห้อง เหล่าต้าน（老旦）ส่วนใหญ่หมายถึงคนชรา สตรีที่แต่งงานแล้ว บทหยางกุ้ยเฟยที่หลิวอวี่เคยแสดงจัดเป็นฮวาต้าน
ดาบใบหลิว （柳叶刀）
เป็นอาวุธชนิดดาบที่ใช้กันมายาวนาน เนื่องจากมีรูปร่างเรียวบางเหมือนใบหลิว จึงถูกเรียกว่าดาบใบหลิว โดยปกติมักใช้กับทหารม้าและทหารเดินเท้า ตัวดาบด้านหนึ่งไร้คม ส่วนอีกด้านที่คมและมีความโค้งเล็กน้อย ช่วยลดทอนแรงสะท้อนกลับและเพิ่มความสามารถในการตัดเฉือนของดาบ
Credit: Sunflowermist
